bir kadavranın baş ucun da
kalem elim de
onu izliyorum ...
neler geciyor aklımdan neler
benliğim beni onun gecmişine
hatta dünyaya merhaba dediği
o ilk ağlayış ve anne sütünü
ilk yudumlayış anına kadar sürüklüyor
sonra...sonra diyorum
vay be
vayy beee

hayat işte bu
hayat işte bir var oluş bir yok oluş
doğdun..
gözünü yum ac
öldün...

hiç olmamış gibi
sanki hiç yoktun gibi
sen olsanda dönüyor bu dünya
olmasanda
geliyorsun ve gidiyorsun
konaklıyorsun dünya hanında
hancı sensin-yolcu da sensin

zoruma gidiyor bee
derinlere daldım
bocalıyorum sıkılıyorum
ee diyorum o zaman
o zaman ömür bu kadar kısa ise
kötü olmak niye

kadavra iyidir
ex olmuştur organlarıyla biraz sonra
üç hayat kurtaracaktır
kalp karaciğer böbrek vererek bireylere
son insanlık hizmetini yapacaktır.
normalin de iyidir-kötüdür bilemem
ama organlarını bağış yapan bir ADEM
sanırım ADAM gibi yaşamış
ADAM gibi gitmiştir..


o halde bizler de iyi bir kadavra olalım
Adam gibi yaşamaya yüzümüz olmadıysa
ADAM gibi gidişimiz olsun
ve bırakın...
bırakın toprak olmak yerine organlarımız
başka hayatlara NEFES olsun

....ameliyathane’den şiirsel