Sinema dağıldıktan sonra
O karanlık yollarda yürürken
Hiç korkmazdık…
Sokak lambaları yoktu ama
Ay bizi hiç ışıksız bırakmazdı…
Öyle mutluyduk ki…
Çünkü çocuktuk…
Boyalı ellerimle bir simit alıp yediğim zaman
Tadına doyamayacak kadar
Mutluydum çünkü bende çocuktum…
Çay bile yoktu yanında,,
Doyulmazdı gevrek bir simidin tadına,
Nasıl iştahlı yediğim gelir aklıma…

Bugün bal ve kaymak verseler
Öyle yer miydim acaba…
…
Bunları iyi hatırlıyorum
Birde sakız satarken el ele tutuştuğumuz arkadaşım
Alişan’ı …
Gülerek bakardık birbirimize
Başımızı önümüze eğerdik utandığımız zaman
Hep kavga ederdik
Soğuktan donardık titrerdik,
Burnumuz akardı,
Elimizde sattığımız mendillere kıyamazdık,
Sümüğümüzü kolumuza silerdik,de,,,
Çocuk saflığımıza laf ettirmezdik...!
Başımızı önümüze eğmezdik..
Umutlarımızı kimselere yedirmezdik...!!

Sattığımız sakızların hesabını yaparken
Ben çok sattım kavgasıydı bu…
Ama kazancımızı hep paylaşırdık
Hiç ayrılmazdık…
Bir gün yok olacağımızı bile bilmeden…
Dedim ya işte biz kâğırt mendil,
Ve sakız satardık,,
Mendil ve sakız bahaneydi,,
Biz aslında"UMUT" dağıtırdık..!!

Bizim o zaman futbol topumuz da yoktu…
Kim kaybetmiştiki biz bulalım.!
Limon kabukları ile top oynar
Mahalle maçları yapardık…
Her seferinde bir zafer kazanırdık
Yendiğimiz zaman…
İşte böyle bizim topumuz yoktu ama,,
Sokak kedilerimiz ve köpeklerimiz vardı,
İsimleri yumoş falan değildi,
Tekirdi,karabaştı...!
Elimizdeki gevrek simitlerin yarısını onlara yedirirdik
Çünkü;
Açlığı bilirdik….
.......!!!
Buna rağmen o günler çok güzeldi…
Her şey saftı ve gerçekti…