O günler;
Hayatın sulardan bile hızlı aktığı günlerdi…
Çocuktum…
Boş zaman çoktu, hoş zamanda boldu.
Fakat ne hikmetse parkın yolunu
Bir türlü bulamadım..…
Paslı salıncaklar, eskimeye yüz tutmuş
Eğik dökük kırık kaldıraçlar…
Onlar bile bize cok uzaktı çok.
Parka gidebilen, yolunu bilen çocukları dinlerdim…
Onlar anlatırdı.
Biz se hep dinlerdik, başımız öne eğik…
Onları dinlerken bile mutlu olurduk.
Çünkü; çocuktuk……
Ama ballandıra ballandı ra anlatmalarını da
Bir türlü içimize sindiremezdik….
O parkın yoluna, biz hep uzak kaldık…
İşte bu yüzden’dirki,
O günlerin tadına bugün bile varamadık .
O duyguları biz hep yarım yamalak tattık…!!

O günlerden hayalimde hep,
..cebime doldurduğum kırık leblebilerim kaldı…
Birde süslü püslü kalın kayışlı,
Boya sandığım,,
Birde nedendir bilmem,
Siyah önlüklerimiz vardı…
Sanki her gün yas tutardık..!
Ama yakası beyazdı…
O yüzden Beşiktaş takımını tutar olduk herhalde,
Şimdi bile hatırlamıyorum
……………….
Okulun yolu yokuştu…
Ama ben hep koşarak çıkardım.
Vız gelirdi bana hiç yorulmazdım…
Çünkü çocuktum…
Çok çalışkandım, çoktan da öte
Ama siyah önlüğüm niye yamalıydı..??
Anlayamazdım…
Lakin hiç utanmazdım
Çünkü her gece yıkardım…!
..../...