SEN’SİN EFENDİM

Ay, parlaklığını Efendim’den aldı
Güneş O’nun yanında sönük kaldı
Herkes “Gül Yüzlü’nün” seyrine daldı
Gözlere ziya “Sen’sin Efendim”.

Kalbimi Sen’in sevginle doldurdum
Sen’in dışındaki güllerin hepsini soldurdum
Derdimin dermanını “Sen’de” buldurdum
Dertlilere deva “Sen’sin Efendim”.

Efendim olmasaydı gül de olmazdı
Gülün güzelliği de kalmazdı
Etrafına hoş kokular da salmazdı
Bahçelere safa “Sen’sin Efendim”.

Âşık maşukunun boyasına boyanır
Aşk ateşinin acısına dayanır
O’nun düşüne yatar göremeden uyanır
Âşıklara cefa “Sen’sin Efendim”.

Kişi sevdiği ile beraberdir buyurdun
Müjdeli haberi sevenlere duyurdun
Mü’minlerin kalbine tahtını kurdurdun
Sevenlere vefa “Sen’sin Efendim”.

Kul Sami Sen’in sevginle huzura erdi
Kalbinde sadece sana yer verdi
Sevgi Peygamberi ümmetim derdi
Kalplere şifa “Sen’sin Efendim”.

SAMETTİN ŞENKAYA ( KUL SAMİ )