küflü ekmeklerin üzerine
bir daha yemin etmeyeceğim anne
şehrimiz yıkılıyor, altında kalıyor ip vurgunu ellerim
toprak kendini gömüyor için-için,
içinde bez bebeklerim
çürümüş salıncakları mesken bilen çocuklar susuyor
bilhassa onlar susuyor
belki kısa pantolonları oyuna susuyor
sırf bu yüzden
rayını terkeden trenler geçiyor gözümden
söz veriyorum anne
yemin etmeyeceğim bir daha, küflü ekmeklerin üzerine
bunların hepsi benim yüzümden




ailelerin içinden ağır-aksak geçti,gelip- geçmiş zaman kipleri
büsbütün şarkısız kaldı kadınlar
babalar fütursuz,babalar ulu orta, hem utanmadan ağladı
herkes gitti şehirden
bir tek fıkralara tutunan,
yüzünü zamanla makyajlayan bir palyaço kaldı
oysa oyuncak trenler güldürmüyor artık çocuk kimseleri
oysa ben, üstüm başım çocuk yürüyorum güneşin öte ucunda
ellerim ayaz yanıkları,
dilimi kanatan anne ağıtları,
bunların hepsi benim yüzümden
anne, küflü ekmekler hiç bir yeminle buluşmayacak bir daha
bir daha caymak yok verilen sözden




hani çok mu düş,yüzümü göğüslerine yaslamak
penceremizin önünde beklemek istiyorum yine babamı
kapıyı koşarak açmak
hoşgeldin babacım deyip boynuna sarılmak
çok mu zor anne özlemek yangısı
biliyorum penceresi yok çadırımızın
biliyorum kapısı da
biliyorum babam da..
ama söz verdim anne lütfen ağlama
çocuk olan ellerinle okşa küt-kumral saçlarımı
anaç dudaklarınla öp beni yeniden
sesi düşer mi sahi babamın,benim gece hayallerimden ?
anne, küflü ekmeklerle yemine yürümeyeceğim bir daha
bunların hepsi benim yüzümden




gün kendini, yeni şafakların üzerine ha-bire doğururken
suskunluk büyütürsün içinde
kalaylı bakırlarını,pencere önü çiceklerini
tahta mandallarını ,iğne oyalarını,dantellerini
sandık lekesi çeyizini özlersin
sen-den üryan olur gözlerin, utanırsın ağlamaktan
utanma gözyaşından, ben gözlerini silerken
anne söz veriyorum komşuların ziline basıp,
soprano bir kahkaha atıp, kaçmayacak bu kız
bir daha ağaçlara tırmanmayacak
bir daha küfür duymayacaksın sesimden
sana şiirler yazacağım üşüyen ellerimle
yemin ederim anne
küflü ekmeklerin üzerine,dönmeyeceğim kavlimden
bunların hepsi benim yüzümden



herşeye rağmen beyaz birşeyler yağıyor bak bu şehre
biraz kar oynayabilir miyim anne, arka çadırın önünde...








sevgili şimo’ya teşekkürlerimle.