elem, elem gökyüzünden yüreğime yağan sadece elem
elde kalan, beni susturup kendi dillenmeyen bir kalem

sana varmak arzusu, içimde bitmeyen büyük bir savaş
ne kandil ne mum ne gençlik, bitiyor hepsi ,eriyor yavaş yavaş

umut, kökündeki suya dokunamayan kuru bir ağaç
aşk, yüreğime kurulmuş beni yiyen yamyam bir aç

yar, ey yar biliyorum sen mesul değilsin bunların hepsinden
korkuyorum, sensizlikte büyüyüp duran nefsimden

ne iştahla gülerdi, ömrüme şu bahar ayları
gelde gör ruhumda el ele vermiş vay vayları

şimdi ben, kimsenin uğramadığı bir kervansarayda hancıyım
bırak seni, ey yar artık ben bu yerde kendime yabancıyım

ey yüreğimi tavaf edip duran adından büyük his
neden önümü kesip gökyüzünü göstermez bu kalın sis

nesli ademin silik gölgeleri ne çok şey biliyor
ben aşk dedikçe gelip yüreğimi deliyor

sen, gündoğumuna giden yürek avcısı, atlı meçhul
ben, günbatımında seni arıyorum gelde beni bul

dolu dizgin geçip gittin, kim bilir kaç mevsimden
sanaydı bütün feryadlar, duymadığın sesimden

ellerimde büyüyor sensizliğin elinden tutan nasır
paramparça oldu gölgemde, düşlerimi yatırdığım hasır

ey yar giderken gülüşünü rüzgara bırak
durda bir nefeslik, bendeki efkara bak

iz sürüyor yalnızlığım senin peşinden
yüreğimde kor kaldı yüzün, yakıp gittiğin ateşinden

dün diyen dünde kaldı, diyorum ben hep yarın
tutkunuyum uzakta olsa, sendeki o gizli baharın

hüzün, hüzün yerden fışkıran, gökten yağan hüzün
son nefes bile olsa, değilse seni seviyorum, ne önemi var o sözün


ALİ RIFAT ARKU
29/08/2012
İSTANBUL