1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
556
Okunma
Bu dünyada güneşin toprağa değdiği yerde,
Gölgeyle ışığın ince sınırında,
Bir arpa ölüm, bir arpa yaşam.
Ve bin anlam yüklü yağmur kokan yapraklarda...
Saçları deniz kokan kızlar,
Omuzlarda taşınan şerefli bir ölü.
Ve bir çocuğun gamzeleri;
Nokta nokta, çizgi çizgi...
Onun seyrek saçlarını üfleyen bir rüzgar.
Ölü gider, çocuk güler, deniz kokar.
Güneş gider, rüzgar durur, akşam olur.
Ve gelen akşam,
Ne yüreğimi kabartan deniz kokusundan haberdar,
Ne de o minik gamzelerin çocukluğuna nail!
Gözlerimi zihnime çevirerekten bakıyorum kendime,
Bir lahzayı içime çekip hapsettim.
Esaretimde yaşıyor deniz kokulu kızlar,
Yüksek kültür omuzumda bir papağan.
Ben denizim, ben rüzgarım, ben gamzeyim, ben düşünceyim!
Ve düşündükçe daha kaç kızın saçlarına sineceğim?
Rüzgar olup uzaklardan kaç şarkı dinleyeceğim?
5.0
100% (1)
Cevap Yaz