Çöpler dışarı çıkarıldığında,
kırmızıyla aydınlandığında
gece,
sıcak çörek gibi lezzetli bir yürek arıyor,
bir kez daha içiyordum
aynı barda,
müzik iyi
dinleyenler kötüydü
herzamanki gibi…
Uzatmıycam, gözlüklü birini yumrukladım,
nedenini bilmiyorum,
düştüğünde çıkardığı gürültü
kulaklarımı doldurdu,
taştı geceye,
“Abi!” diyerek başka biri geldi üzerime
aynı açıyla,
aynı yumruğu çıkardım onada
ve düştü abisinin yanına…
Sonra bar taburesine oturdum
ve hiçbirşey olmamış gibi,
içkimi yudumladım,
kimse yanıma gelmiyordu,
sonra barın sahibi belirdi ve gitmezsem polis çağıracağını söyledi
uzaktan…
İçkimi bitirmeden bir yere gitmeyeceğimi söyledim ona
öyle de oldu…
İlk defa korktum kendimden
kadın için birini öldürebileceğim
bunun için yirmi yıl
bana makul göründü,
hızla çıktım oradan,
koşmaya başladım,
kendimden kaçabildiğim kadar hızlı,
yirmi dakika sonra durdum,
gece kırmızıyla aydınlanmıştı,
Yunan müziği çalan bir yerin önündeydim,
kalbim ağzına kadar kan dolu,
ellerim titriyordu,
az önce indirdiğim kardeşleri düşündüm,
neden yaptığımı hala bilmiyordum,
bir kadın için mi?
Yoksa spor muydu?
Kötü hissettim kendimi,
babamın söylediği gibi
sonum çıkmaz sokak mıydı?
Sevgililer geçiyordu yanımdan,
kıskandım onları,
sakin ve mutlu görünerek
uzaklaşmalarını izlerken,
ellerim titriyordu,
ve yürüdüm geceye
ay ışığında temizlenmiş
ruhumla…