Kırdığın kalplerin anılarıyla yol aldın
Bakmadın ardındaki yığılı geçmişe
Düşünmeden çekip gittin belki de;
Aradım seni delicesine,
Sen ise uzaklaşmıştın,
Görünmeden,
Sessizce…
Ne sonu ‘sen’ olan bir yol;
Ne de odamın duvarına yansıyan hayalin,
Senden kalan bir parça yalnızlık vardı;
İçimde bıraktığın ‘soğuk ayrılık’



İbret-i Âlem oldu çekip gidişin,
Bir türkücünün nağmeleriyle döküldün parçalara,
Şairler gaddarca yazdı seni mısralara,
Melekleri bile doldurdun şeytanca düşüncelerle,
Konu komşu duyurdu tüm mahallede,
Ne iyi, ne de kötü anlamda,
Adın yığıldı sokaklara…



Sen bu aşkı heves
Bense bir ömür saydım…
Değer miydi?
Gidişinle yıkıldım umarsızca,
Engel oldum kırık kalbimin dillere düşmesine,
Kimselere göz olmadan ağladım umutsuzca,
Zaman ise kayboldu,
Dar geldi yokluğun,
Sisli gecemde…
Ölümün son çığlığı bana fısıldar oldu,
Görünmeden
Sessizce…


Ve o an;
İşte o an…



Yeni canlar yakarken
Sen;
Yalnızlığın boş sokaklarında ölümle tanıştım
Ben!…