Kesişince anahtar deliğiyle

Ucu bucağı uzayınca göz

Genişleyen ufuklarda rastlaşır akşam kızılla

Kenetlenmiş dişler titreyek yapıştırır dudakları.

Açılır sözcükleri işittikçe

Serçe ağızlarında anahtarlıklar

Halkadan bilezikler iç içe geçmiş tel iplerde/ örülmüş boncuklar

Sol anahtarı müziği boşaltan

Dağılıyorlar geniş bellerde saçak saçak

Gümüşten üzümler uzuyor/ bebek ellerinde çıngırak çalıyor.



Gömerken çömleğini kapağıyla birlikte cimri

Hamur kadar sıcak toprak/ pişiriyor anahtarı

Semanın yumuşak saçlarına sıçrayan

Yumuk balık yüzgeçleri açıyor denizi

Açılıyor ardından köpürerek gemiler…

Koç başlarda hatırası miras anahtarların

Surlar boyunca sokak çocuklarından sakladığımız.



Haramilerin “açıl susam açıl!” dediğinde açılan kapılar/ Masalların.

Tuşlarla tanışmış dönüyor kilitler

Ellerinden tanıyor insanı, kediyi tanıyamasa da patisinden.

Kapının iki dişi arası yutuyor kilidi

“hoş geldiniz!” diyen ses sıçratsa da hırsız memnun halinden

Pencereler çakılıyor altın çivilerle,

Baca delikleri küçülüyor/ sığılmaz

Kapıları duvara döndürüyor “Ayetel Kürsi”

Mazlum birinin kalbinde yanıyor anahtar.

Gaybi kelepçeleri boyunlarında

Yürüyenler var kilitlerine doğru.

Gecede karanlığı açan düşünmek

Korkuları açan anahtardır düşünmek, endişeleri…



Demirden kimlikleri var anahtarların

Yoruluyorlar unutulmaktan, bazen hoşlarına bile gidiyor bu

Açık pencereden içeriye sokuluyor çocuk

Ödül büyük! Kahraman yapacaklar onu…

Gökdelenleştikçe binalar yetişemiyor çocuk/ boyu kısa.

Çilingirler eskitiyor anahtarları.

Saksı ağızlarda çalkalanıyor, saklanıyorlar

Paspasların kabarıyor omuzları.

Parmaklıklara dayanmış mahkûm bakışlarında

Bir kasırgadır ürperten/ değerleri yelliyor rüzgâr

Kilidi kurcalanmış evlerde

Örümcek ağını yırtıyor anahtarlar.



Kabirlerinde anahtar arıyor ölüler

Dokuz kapıya harç olsa da bedenleri

Okunan Yasinleri toplayabilmek maksat



Bozuk parasını düşürmüş çocuk/ iki çelik arasındaki eşiğe

Ne tel tokası yetişiyor ne de annesinin örgü şişi

Sakızsız kalınca anlıyor Kübra, oyun oynanmaz kapılarla.



Uzayan halkalarla gazoz kapakları

Üzerinde ne kadar çok anahtar var

Hepsini kilidin diline uzattı çocuk birer birer

Akşam yalama olduğunu işitti kapının

“Yalama kapı..! Kapı yalama..!”/ şaşırdı.

Bu zamana kadar hiç kapı tatmadığı geldi aklına Sinan’ın

Babasına sordu hemen:”elma şekeri gibi güzel mi tadı?

Patlayan şekerler gibi eğlenceli mi yoksa?

Anahtarlar. Bana şeker vermemek için mi açmadılar kapıyı?”



Bir anahtar oluşmak için

Sahibinin gözünden kaçırıyor uykuyu.

Mushaf ellerde. Parmaklarla açılıyor

Gördükçe yazıları, göz

Çevirdikçe diliyle, dudak

İşittikçe kendini, kulaklar açıyor ayetleri/ karşılayınca göğüsler.



Selamlıyor arş arzı, arz arşı/ düğmelerini ilikliyorlar.

Onların anahtarı tek bir kelime

Dökülüyor ilahi cümleden; buyuruyor Tanrı: “Ol!”





Halime KILIÇ