Bir insan yaşlanır
hemde öyle çabuk
yaşlanır ki,
dişi,gözü kulağı diye
söz ederler
yaşlanmışlığından,
bir insan öyle çabuk yaşlanır ki,
saçları ağarır gençliginde,
yaprak yaprak dökülür umutları,
ince ince sızar
derinlere göz yaşları,
bir insan öyle çabuk yaşlanır ki,
elleri titrer yaprak gibi,
ayağı tökezler düz yollarda,
yürüyemez olur adımları
yorğunluğun yüküyle,
bir nsan öyle çabuk yaşlanır ki,
gözleri kararır dengesi şaşar,
hayatta yapayalnız kalmıştır
kimsiz,kimsesiz,
varsa da taşıdığı bir yüregi
siz aldanmayın sakın
o içten içe yanmış
paramparçadır,
bir insan öyle çabuk yaşlanır ki,
gözlerinde gizli kalmıştır manalar,
gerçekler vardır ki,
gün geçtikçe birer birer,
yitirirler anlamlarını,
umutlar umutsuzluklara
dönüşürler zamanla,
ve zaman daralır,
saçlara üst üste yağan karla,
bir insan öyle çabuk yaşlanır ki,
fark ede ede büyür
gençliğinin tükendiğini,
duman olur bir hayat
siğaranın ucunda,
ve yaşamak bumudur diye
sorar titreyen dudaklar,
hayatın anlamını unutur
yavaş yavaş,
bir insan öyle çabuk yaşlanır ki,
yalnızlık çökmüştür yüregine,
yaşamın tadına varmadan,
yalnızlık çökmüştür,
içini yakan derin derin,
bir insan öyle çabuk yaşlanır ki,
hayatını bir yalnızlıkla paylaşmıştır,
paylaşılmaz bir yalnızlığa
köle olmuşsa,
bir insan öyle çabuk yaşlanır ki...


Metin GÜRSOY--03/12/1989/Drağos/Kartal/İST.