Dilden dile söylenen bir efsane vardır ki
Duyanın içi yanar dökülür dilden eyvah
Buna inanılması öylesine zordur ki
Ellerinde olmadan insanlar derler vah vah

Cihangir Hanlığı’nın Genç Prensi Şah Salim
Anarkali adında dansöze aşık olur
Evlenmek umut eder ama babası zalim
Bu aşkı kabul etmez kendince çare bulur


Aşk hükmünü sürdürür ve dillenir iyice
Kızgın baba Akbar Han buna çok sinirlenir
Çaresi ayırmaktır çözümse çok zalimce
Sözü kanundur Han’ın kendince kibirlenir


İbret-i alem için penceresiz dört duvar
Yaptırır bir meydana içine koyar kızı
Prens şaşkın çaresiz yüreğinde sevda var
Gece gündüz bekleyip geçirir kışı yazı


Mevsimler akar gider bahar gelir nihayet
Bir gün o taş duvarda kıpırtı başlar birden
Taşların arasından filizler çıkar, hayret!
Canlanır tomurcuklar açar hepsi aniden


Aşk çiçeği açarak hayat verirken taşa
Şaşkınlıkla bakarlar ordan geçenler sabah
Nar çiçekleri örtmüş duvarı baştan başa
Hücre Anarkali’nin aşkına olmuş dergah


Tükenmeyen ümitle orda bekleyen prens
Çiçekler arasına o duvara dayanır
Ruhunu teslim eder kalmamıştır artık şans
Maşukuyla beraber elbet bir gün uyanır


Güzelim ateş rengi çiçeklerin çıktığı
Yerse; Anarkali’nin aşkla dolu kalbidir
Taşı bile delerek sevdiğine aktığı
Görünen tek gerçekte aşkın zulme harbidir