hazana dönmüş baharlarımı toplayıp
viran olmuş mabedimizin dört duvar enkazına bıraktım

açmadan soldurduğun beyaz güllerimi
bu kasabada her yolun sana çıktığı sen çıkmazına

özleminle yanmış yüreğimi
hiçliğin kimsesizliğimin buz kesmiş ayazına terkettim...

her biri kör kurşun
göz yaşlarımı bu şehrin kaldırım taşlarına döktüm

hüzünler satır başı yaptı
kuru yaprak misali düştü amansız rüzgarların ardına

tunca kesmiş bir eylül akşamında
ufku kızıla boyalı yarınlar adına

bir avuç kan dökülmüş göksunun
serin sularına yakamoz ölüleri arasına
fesleğen kokusuyla düştü ölüm sessizliği ardıma...

susuyor zaman susuyor deli deli esen rüzgarlar
zehir zıkkım vedasız ayrılıklar...

yaşanmamış yılların ahını
yüklüyor günahsız bir eylül akşamına

yorgun şafaklarda
bir damla çiğ tutunuyor dalında solmuş gül yaprağına

perdeler ardında umudu tükenmiş
feri sönmüş gözlerle yorgun yaşlarla

şiirler mi yazılır sanıyorsun
kekeme heceler kifayetsiz artık kelimeler

matem esvaplarını kuşanmış
kör kütük şarhoş kara zindan geceler

esir düşmüş acımasız zalim yarınlara
dünde kalan boynu bükük hatıralar

gidenler dönmüyor
sensiz yarım kalan diğer yanım kanıyor...

Hasan ODABAŞI