Dün yine,
Son durak da,aynı mekanda.
Yasak ve uzak olmasına rağmen
Birbirini seven ve özleyen
İki CAN..
Yine aynı yerde
Yine elele,yine göz gözeydi.

Dörtyüz yirmi beş gün sonra,
Yine bir Perşembe günüydü.
Gökyüzü biraz bulutluydu
Ve.. serin bir Rüzgar vardı.
Yaşlı Çınar ağaçlarının altında,
Martılar çığlık çığlığa uçuşurken
Deniz onları seyrediyordu sessizce.

Yüreklerindeki özlemi
Birbirlerine sıkıca sarılarak
Değiş tokuş ederlerken
Etrafta hiç kimse yokmuş gibi
Yasaklara rağmen birbirlerinin gözlerinden
Örselenmiş yüreklerine süzüldüler usulca.

Ve.. nasıl geçtiği anlaşılmayan
Hasreti Vuslata çeviran dört saat
Tamamen kendileri için akan zaman
Ara sıra ıslansa da gözler
Yüreklerde Bayram sevinci
Gülücükler,derin bir sohbet
Ve.. nihayet,
Kahrolası ayrılık zamanı...

Gelir Otobüs,
Sarmaş dolaştır iki beden,
Ayrılırken birbirinden usulca,
Yüreklerde eserken ayrılığın fırtınası
Martılar hüzün çığlıkları atar gökyüzünde
Deniz sakin ve sessiz seyreder...

Kadın gider,
Adam Son Durak da,
Yine yalnız,yine Vurgun...
Kimselerin bilmediği,
Nerede o eski Aşklar denilen
Kirletilmiş zamanlarda
İşte böyle bir Sevda yaşanır

Şahidi Son DURAK dır..
Son Durak..
Seni hiç Unutmayacak..
Unutmayacakkkkk.


A.Nevzat Uçar.
20/Temmuz/2012. Saat:14-49.
Tuzla/İstanbul.


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.