silin
kasabanın soğuk duvarlarından gölgelerimi
düşün ayak seslerimi yorgun kaldırımlarının hesabından

saçılmış düş kırıklıklarımı
köhne küf kokulu kuytularından...

yitik umutlarımı
hayallerimi toplayın mazgallarından

gülüşlerimi
şarap kokan sarhoş mahzenlerinden

yıkılan gururumu
tarumar olmuş mabedimiz dört duvar viranelerinden

yıldızlarımı sökün gecelerinden
baltıkta ıslayıp kurşuna dizin kutup ayazında

mehtaplarına karalar çalın
yakamozları şafakla bir bir en deli yanından vurun...

acıları sancıları
sol yanımdaki çukur sakinine yükleyip

sağnak sonrası çamurlu
çıkmaz sokaklarından son kez geçiyorum

iskeleden son kez mendireğe
mavilerin kavuştuğu yere uzun uzun bakıyorum

deniz fenerini söndürüp yönsüz...

son kez
iyot kokulu kara derili denizi içime çekiyorum

zehir zıkkım bir ömrü tükettiğim
bütün yolların sana çıktığı bu şehirden

dudağımda
kalan yarım o son cümle
tenimde ayazın soğuk yakışı ...

gözlerimden buz kesmiş bir kaç damla
süzülürken sabahın ilk ışıklarıyla gidiyorum...

Hasan ODABAŞI