Kimi zaman gerçekleri duymak istemeyiz yalanlarla mutlu olmaya çalışırız ve oluruz da… Hayatta her zaman inandıklarımızın peşinden gideriz ama belki de onlar da yalandır? Bir yalanın peşinden gidiyoruz kim bilir?
Belki de hayatın yalan olduğunu bildiğimiz için yalana alışmışızdır. Ne olursa olsun yalan artık vücudumuzda akan kan gibi ilerliyor, benliğimizde de... Ne yazık ki elimizden bir şey gelmiyor. Bir de üstüne üstlük kimileri yalanları ayırıyor: beyaz yalan, kuyruklu yalan, güzel yalan… Oysa sonuç itibarı ile yalan yalandır değil mi? İyisi güzeli kötüsü olmaz ki? Bana göre böyle söyleyen kişiler, yani yalanı kendi arasında ayıranlar gerçekte sadece kalplerini rahatlatmaya çalışan kişilerdir.

Bazen kendi kendime diyorum ki; neye inandıysam yalan çıktı… Hayata şöyle bir baktığımda ise her şeyin başından itibaren bir düzmece, bir kurgu olduğunu gördüm. Hayat bir tiyatroydu ve herkesin bir rolü vardı. Ve çoğu insan da baş roldeydi…

Bir de dönüp kendime baktım… Kendimse başrol beklerken sıradan bir figüran olup çıktım. [ömer bozdoğan)

okadar gerçekki dizeleriniz,yaradandan başka yar yok bizlere,kutluyorum değerli kalem,yüreğiniz hayatın maskeli yüzüne haykırmış beşeri yalnızlığımızı,daim olun herdaim..
saygılar____________

-canan- tarafından 7/16/2012 1:02:28 AM zamanında düzenlenmiştir.