Bir gül daha geçti dalından habersizce

ve bir gün daha geçti ömrümden sensizce...

zaman almış kırbacını eline zalim ve sinsice

bedenim kaybetmiş ruhunu zamanın elinde çaresizce...

hani o bırakıpta beni bakmadan ardından gidince

zamanın elinde parçalanmış yüreğim kan revan içinde

bulutsuz yağmurların can çekişiyor gözlerinde

yalnızlık bile daha vefalı senden sahte akar yaşlar gözlerinden

ardına bakmadan gittin bir aşkı bıraktın enkazın içinde

sen doğmamış bir bebeği öldürdün annesinin bedeninde

korkmuyor ruhsuz bedenim senden ve bıraktığın andan...

sadece yanar kanar bu yürek sensiz geçen yıllarından

artık ne kabuk tutar bu yaram ne de akar yüzeyden

senden ve zamandan kusar ta dibinden en içinden...

lakin dönsen de bu can kaçar artık hasret kalmış ruhundan

korkmuyor bu yürek ne senden ne de bıraktığın zamandan

geride sana kalan sadece ansızın bulutsuz yağan yağmurlarından...

ardına bakmadan gittin bir aşkı bıraktın enkazın içinde

bedenim kaybetmiş ruhunu zamanın elinde çaresizce...

sen doğmamış bir bebeği öldürdün annesinin bedeninde

mutsuz umutsuz çaresiz bensiz ve sensizsin artık...



MEHMET HATİP YILMAZ