Saatin ponk sesini vurduğunu gösterirken
Benim o bitemez monoton hayatım başlıyor
Sabah kahve
Öğlen kahve
Akşam kahve
Gece yarılarına dek kahve
Değişmeyen bu hayatım
Başlar yine kahve köşelerinde
Nice insanlarla dolu
Kimi dertli
Kimi neşeli
Kimi bilardo masasında
Kimi okey
Kimi ping pong
Kimi pişpirik oynar
Her günkinden daha beter
Her gükinden monoton bir hayat
Duvarlar sessiz
Masa sessiz
Ben sessiz
Otur oğlum otur
Sen otur
Ne oturmakla
Ne pişbirik oynamakla geçer hayat
Saat yirmi otuz
Siyahi gece yarısı
Yürü oğlum yürü
Sen yürü
Monotona doğru
Müzminliğe doğru
Yavaş yavaş
tak...tak...tak...


Ne evler değişir ne insanlar
Ne bencillikler ne de huylar
Sokaklar sessiz
Caddeler sessiz
Ben sessiz
Bıktım
Bıktım artık
Bitmeyecek mi bu günler
Ölünceye dek mi sürecek
Bu yollar
Bu caddeler
Hiç mi değişmeyecek
Rabbim sana sığınıyorum
Hoşnutsuzluğunu verme bana
İster canımı alda öleyim
Bitsin şekilde geçen hayat
Bitsin
Evet ben
Ben diyeyim ki kendi kendime
Son olarak
Yürü oğlum sen yürü
Bu gece de sen yürü
Gecenin sisli ve nemli soğuğunda
Geçmeyen monoton hayata doğru
Geçmek bilmeyen zamana
Müzminliğe doğru
Yavaş yavaş
Tak...tak...tak...


Kadir UZUN (Babam)
Seyyâd-ı Can / Nazım UZUN / RİZE