Yürüyorum ağır ğır
Boş bir kaldırımda
Avuçlarımın arasında
Geçmişimden kalan
Acı çığlıklarımla

Gecenin bir yarısı
Avazımın çıktığınca
Hayata sesleniyorum
Kimseler duymuyor ki
Bu acıyan yüreğimi

Şöyle kafamı kaldırıp
Baktığımda gökyüzüne
Yıldızlar bile küskün
Olduğunu anlıyorum

Oyuncağını kaybetmiş
Bir çocuk gibiyim
Gözlerimden yaşlar akıyor
Benim tüm duygularımı
Soğuk kaldırımlardan
Başkası asla anlamıyor

Şimdi dönüp bakyorumda
Ardımda ki yaşadıklarıma
Nekadarda boş insanlarla
Boş yere ömrümü harcamışım

Şimdi yürüdüğüm kaldırımlar
Ve sokak lambasında ki
Uçuşan sineklerin yanlızlıkları
Ve çaresizce uçuşmaları
Bana hayatın gerçeklerini
Göstermeye her daim yetiyor

Kaldırımlar o yanlızlığımı
Sığındığım tek dostlarım onlar
Hiç kimsenin beni anlayamadı
En zor ağnımda bile deliler gibi
Özgürce koşup oynadığım

Üzerine bastığım her vakit
Özgür olduğumu hissettiğim
Tek sığındığım doslarımdır
O soğuk bomboş kaldırımlar...

Ufuk GÜNEY