bir yaprak daha koparttım duvardaki takvimden
elimi her uzatışımda kopartmak için yaprağı
tamu çukurları geliyordu gözlerimin önüne
gün geçiyor, ömür bitiyor, her eksilen bir yaprak
mezarımdan bir avuç toprak kazıyordu oysaki

okuyorum takvim yaprağını yorgun ve bitkin gözlerimle
okudukça içimi sızlatıyor anlam dolu ayetler,hadisler
korkutuyor kararmış günah dolu kalbimi
sonra avuçlarımın arasına yarım uslu başımı alıp
uzun uzun dalıyorum günah keçilerimle…
tırmalıyor içimi, beynimi kurutuyor içimdeki evhamım
ve aniden irkiliyorum, bir ışık beliriyor pencerelerime

seher vakti son dilimi ve son dakikalarında
gök kubbe aydınlanıp nur saçıyor mahyalar
bilallerin yanık sesleri dilkeşhâveran makamıyla
yankılanmaya başlıyor gök kubbede aniden

yeni bir umut doğar zifrin ardından kararmış gönüllere
hayata yeniden gülümsersin parlayan güneşin aydınlığında
buz gibi akan pınarların saf suyuyla abdest alır
yönelirsin ölüyü dirilten yüce mevlanın huzuruna

kapanır gece açılan kabir kapıları
bir telaşe başlar bitmeyen arzuların hengamesinde
umutla, hevesle, azimle, bir günü daha tamamlarsın
yeniden yönelirsin, bir ömür yaprağı
koparmak için takvime.

Nuh Comba