Bazen…

Gece de kararır, yıldızlar da söner,
Kör olur karanlık.
Karanlık kendini göremez,
Nereye gideceğini bilemeden…

Bazen şiir’ler de biter,
Sessizce gider.

Bazen gelmek istersin, gelemezsin.
Bazen de gitmek istersin, kalırsın.

Kaçar sanki şiir şairinden,
Kovalanır harfler,
Kaçar heceler,
Gecenin karanlığına saklanır heceler.

Kaplumbağanın kabuğuna çekildiği gibi çekilir bazen şiirler,
İmgeler uçuşurken havada,
Saklanır tüm dizeler,
Belki başka şair’lere giderler ilham olmaya.

Bazen sen gelirsin,
Bazen gidersin…

Şiirleştirdiğim kadar büyüksün,
Sessizleştiğim kadar fazlasın…

Ben susarım, hep susarım,
Bazen de kaçarım.

Evini terk eden kedi gibi giderim,
Yağmur da gelirim ben en çok,
Üşürüm çünkü, kabuğum da kırılmıştır
Gidecek bir evim yoktur.

Isınacak bir yürek,
Ellerimi koyacak bir kucak bulamam.
Salyangozun yağmurda çıkışı gibi,
Saklanırım çimlerin arasına.

Senin olduğun yer yeşil,
Çimlerim benim evim.
Senin olduğun yer cennet,
Bu ıslak, tahta kulübe köşk.

Terk ettim yine evimi,
Bir dahaki yağmurda gelirim,
İzin verdim o zamana kadar,
Sevsinler seni!

Seni sevemezler aslında,
Onların gördüğü kişi değilsin ki,
Seni içinle, dışınla gören bir benim,
Benim gibi sevemezler işte.

Yüreğine kaç kalp sığar bilmiyorum,
O da senin bileceğin bir şey,
Ben sadece yağmurlardan sorumluyum
Bir de seni sevmekten
Seni…
Sadece Seni…

Yirmi Yedi Haziran İki Bin On İki 12 10
Nevin Akbulut