Ben,
mücadele etmekten,
tek başıma çırpınmaktan,
tek başıma fedakarlık etmekten,
Tek başıma konuşup dinlemekten,
yanımda olmana rağmen yalnız olmaktan,
iki kişilik birliği tek başıma sırtlamaktan yoruldum…

Çok fazla mı güven aşıladım,
çok fazla mı önemsedim,
çok fazla mı değerli kıldım seni bilmem.
Bir kez tuttuğum elini bırakmayacağımı,
her zaman yanında olacağımı bilmen mi?
Seni bu kadar güçlü kıldı?

Karşımızdaki kişiyi değil,
O pembe ortama yakıştırdığımız,
yarattığımız kişiyi severiz.
O yüzden derler ki:
“Aşıkken değil, aşık olduğun insanla evlen.” diye.
İnce bir nüans,büyük bir fark.

Yaptıklarım yapacaklarıma garantiyken,
durup gerçeği görmemdi,
bende değişiklik olarak gördüklerin.
Aslında yoğun yaşarken yüreğimde,
dilimde seni;senin,yapmadıklarından dolayı
frenlemek zorunda olduğum duygularımdı…

senin değişti dediğin duygular.
Duygu yoğunluğu içindeyken ben,
beni anlamak istemez tavırların ve ben “biz”im için bir şeylerin mücadelesini verirken,
tek başıma senin kılını kıpırdatmaz edalarındı
yeni sandığın beni ortaya çıkaran.

Yüreğimizde mutluluk kelebekleri uçuşurken,
ayaklarımız yerden kesildiği için olsa gerek,
gerçekleri görmekten öyle uzaklaşırız ki.

Hayatımızdaki olumsuzlukları,
pürüzleri sen olmadan yok etmem imkansız.
Bunu sana gösterip çözümler sunarken,
senin her şey yolundaymış gibi mutluluk oyunları oynaman,
vurdum duymaz tavırlar sergileyip ötelemen beni,
bizi,sorunlarımızı yıprattı beni.


Nedense yapı olarak çok heyecanlıyız severken,
sevilirken.
Sevmek zor,
aynı ölçüde sevilmek daha zor.


En zoru ise dağılan,
Pembe toz bulutlarının ardından
ayakların yere basmaya başlayınca
“Ama sevdiğim kişi bu değildi ki!”…

hayal kırıklıkları ve kalp kırgınlıklarıyla yüzleşmek
onları omuzlayıp sonunu kestiremediğin,
yolda nasıl ilerleyeceğine karar vermek…