“Ecelim Sen Ol Yar” şiirimi yeniden düzenledim.

kalbime düşen yıldırımsın sen
gözümün feri ruhumda harelendi yar
canhıraş fışkıran tenden, cansın sen
ciğerlerime nefes diye seni çektim yar.
kanayan gözyaşımda, hicran açıp ruhuma
sol yanımda bir sızı sebep sensin yar
kararan sabahlarda el açıp semalara
dualarda kayboldum seherde bul beni yar
sen ne türküsün dillerde ne de şiir gönüllerde
umudum kalmadı ki umut zaten sensin yar
bırak inceldiği yeri kırılsın kalın yerlerde
senin varlığın varlık, yokluğun yokluğum yar
sisli perdelerden aralanan camlardan
bakan gözler ne görür bilemiyorum yar
buruk sevdalarla biten ömrümün
son nefesindeyim tükeniyorum yar
çığlık çığlığa bağıran gönül sesimi
duyan var mı bilmem duyuramam yar
kara bulutların sakladığı sokaklar
kayıplardayım beni bulan var mı yar
kırıldı kol kanadım yen içinde durmuyor
uzatsam uzanmıyor çok uzaksın yar
alemi cihan değer gözdeki ferin
bakışların vurdu yaralıyım yar
gönül pencerem açık camları kırık
kanayan yarama merhem olsan yar
yine hazan yine nalan yine umut yok
derman yoksa ecel senden olsun yar.
Zühal EKİCİ