0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1304
Okunma
Bizde yaşadık kendimizce bu alem,de
Kadınlar sevdik gizlerinde yalanın
Öksüzce yürüdük kavgamızın tozlarında,
Katık ettik gençligimizin çocuklugunu,
Sokaklarında izlerimiz vardı umudun,
... Bizimde kendimizce anamız ,bacımız,
Mavi gözleri vardı Kafkas çınarı babamızın,
Sonra,Kısık nefeslere mahpus kaldık,
Yetimlendik güncesinde ömrün,
Halbuki biz lacivert gecelerinde kadınımıza ,
Sevdalı kır çiçekleri kadar renksel,
Yüralar anlatırdık uykumuzda.
Sonra köhne yürekli yalanları attık ,
Soframızda pak yürekler insanlar,
Kendimizle yol aldık korkunçlugunda,
Ömür denen köhne yolculugun.
Birde o yalan kadınlardan,
Hikayler varsada otagında umudun,
Silkeledik çöplügüne felaketin,
Bizdik anadolunun köylüleri,
Kısık nefeslerde mahpus kaldık.
