Öyle yanar ki bazen,
Gamzelerim dağ,
Gözlerimden akar bulut,
Dallarım eğik mevsimsiz…
Papatyalar öksüz,
Toprağım acı biçiyor,
Var git diyesim var...
Değirmenim durmuş ıslık çalmaz,
“Ben” diyen benden olmaz,
Kıyıya vurmuş zaten gelmez,
Sızı sonsuza dek sürmez
Unutma hüzün de yanar…
Tutarım kendi nöbetimi,
Uzun kent geceleri soğuk olur,
Avuçlarım ter,
Avuçlarım keder,
Avuçlarım yalnızlık…
Var git diyesim var…
Her mevsim eylüle çıkar,
Her sene çengelli pranga bana,
Zor söylemesi ama
Var git diyesim var…
Son çeyreğindeyim ömrün,
Bağ bozumu hayat her dem,
Mavi engelli,
Pembe ise özürlü,
Beyazsa sanki hiç olmadı...
Yine de var gir diyesim var...
Bir bebek ölüyor hiç doğmamış,
Gırtlağımda bitmemiş bir ağıt,
Var mı bulan beni,
Gözlerim kör boğuluyorum…
Tezatlıklar abidesi ben,
Gözümün akına zindan asmışım,
Şiirlerim taştan plak,
Var git diyesim var…
Dilek SOYSAL