Sevmek için çok geç seni,
Çok genç yaşta çürüdü çünkü bedenim..
Saçlarım yaprak yaprak döküldü mesela alnımdan,
Morardı donuk bakışları yüzünden gözlerim..
Uykusuzluk sayıklattı geceleri,
Delirtirtti yalnızlık bastırınca duvarlardan,
Sabahlattı hatta,
Ve her seferinde
Boşuna çaldı kurulan saatler..

Şimdi bile,
Boşuna solumaya çalışıyor cesedim havayı..
Bir yararı yok, bin yara çok..
Kalbim atmıyor artık,
Çarpmıyor biri için..
İnsan sevmek için yaşıyor,
Sevilmek için yaşattırıyor,
Bilemezsin..
Dudaklarım kuru,
Susuz, çatlıyor kuraklığından..
Soluyor en taze tebessümlerinden..
Ellerim de kımıldamıyor kağıt ve kalem karşısında,
Sözler de susunca,
Vazgeçmelere pusuyorum..

İçimde sonsuz boşluklar var,
Sayamıyorum..
Dolduramıyorum hiçbirini,
Eklesem de birini bir diğerine,
Ya da hepsini birbirini..

Sen..
Sen bile,
Yetemezsin şimdiye kadar hiç sevilmemiş bir adama.
Uğruna ölecek kadar sevsen,
Ve hatta tapsan da..

Ahmet Kastancı