Aydınlık zamanlarda, siyah hayaller kurardım.
Hiçbirşeyi gizleyememiştim kendimden,
Kaybedilmiş korkular,kırılmış umutlar ve paramparça aşklar
İçimde uzakta değil, onunla taşıyordum ruhumu.
Aslında o biraz sen, biraz biz biraz da kendisiydi hayatın
Sadece onunla başlayabileceğim bir sona hazırlanıyordum
Arkama bakmadan rüzgar olmayı deli gibi esmeyi düşlüyordum.
Issız gecelerime, gökyüzüne ve martılara Selam verip

Yanlızlığımı gecelere terk edebileceğim günü bekliyordum
Geride Sadece Bir mesaj bırakarak
Rüzgarın dans ettirdiği defter sayfalarında
İşte gün serinledi bende gölgemle baş başa kaldım
Unutma lütfen Bu Ceylan ...
Seni şiirleriyle gölgeler yazları devire devire
Yüzümü uçura uçura yürürüm ardıma bakmadan
Zaman’ı gezdire gezdire vururum bir gölge gibi kendime
İçimdeki son, sonumdaki ben, benliğimdeki vefalı gölgem

Ceylan Şentürk