Hüsn ü aşk' tan (1)
Ey hame eser senin değildir
Ey şeb bu seher senin değildir Envar-ı füyuz-ı Mürşid-i Rum Afaka Fürugum etti malum Kıldı beni tıfl-ı mısra’ asa Doğdum doğalı suhanle ber pa Ben tıfl idim eylemezdim ülfet Bulmuştu sözüm temam şöhret Bi-minnet ü üstad-ı talim Ser-name-i tab’ım etti tanzim Allah Allah zihi inayet Na- baliga hikmet-i belagat Feyz erdi cenab-ı Mevlevi’den Aldım nice ders Mesnevi’den Güya ki o bahr-ı bi gerane Olmuş hum-ı rengden nişane Dil hemçü şegaal o bahre düştü Hem-cinslerim başıma üştü Tavus-ı behişte eyledim naz Amma ki yok iktidar- ı pervaz Boş boşuna ney veş ettim efgan Ben söyledim oldu şem’ giryan Olmuştu bu sine dik-i hikmet Ni’met leb-i gayre oldu kısmet Sinemde ne aşk var ne tabiş Ebna- yı zemana bir nümayiş Müjdemden alındı aşinalar Gitti hepisi deyip dualar Ben kaldım o söz lebimde kaldı Keşt-i murat lenger aldı Canımda ne suziş-i taleb var Gönlümde ne neşe-i tarab var Bu resme kalır gidersem eyvah Tevfikına mazhar ede Allah |