uzun zaman oldu,
almıyorum kalemi elime,
hem döküleceklerden korkuyorum sanki,
hemde seni düşünmekten korkuyorum belki,
hiç aklıma gelmezdi bilir misin?
gün gelip seni düşünmekten korkacağım.
belki de asıl zor olan
içimde ki tarifsizliği tarif etmekti,
zor olsada yazıya dökmekti,
doğru cümleleri bulabilmekti,
eksik anlatsam ne olacak ki?
düzelecek mi herşey?
cevap bekleyen sorular çözülecek mi?
benim artık tüm umut kapılarım kapandı,
içimde de istek kalmamış sanki,
aklıma sen geldikçe bir yarım sanki boşlukta,
bir yarımdaysa hala sen varsın,
bu nasıl bir çelişki?
oysa önceden içim senle doluydu,
baktığım her yerde sen vardın,
dinlediğim her müzikte sen,
meğer ne çok şarkımız varmış bizim,
ne çok şey paylaşmışız,
şimdi tarih olan ne çok şey yaşamışız,
nasıl yanıyor içim bi anlatabilsem sana,
tatlı bi sözüne ne çok ihtiyacım var ah bilebilsen,
ama en çok üzüldüğüm ne biliyor musun?
sende biliyorsun bunları
beni yalnız bıraktığını,
sensiz garip kaldığımı,
sensiz mutsuz olduğumu,
beni hayata tek bi tatlı sözünün bağladığını,
bir gülüşünle gönlümde depremler olduğunu,
ama bunlara rağmen yoksun işte,
hiçbir şey de.
yaşanmışlıklarımızda yarımda yoksun,
üzme ne olur kendini benim gibi,
kıyamam ben sana bilirsin,
doğru olan bu diyorsan bırak öyle olsun..