Öğreniyorsun insanları...
İstediğin kadar dinle,
İstediğin kadar oku,
Nafile;
Üzgünüm ki
Kanatılarak öğreniyorsun her şeyi!

Kimi son moda bir cila ile karşında,
Kimi içinde irinlerini biriktirdiği kadife bir kılıfla;
Öyle ki kimi zaman,
Şüphe ediyorsun varlığından...
Bir ağaca özendiğin anlar,
En mutlu hayaller oluyor sende;
Çoğu alacakaranlık zamanda...

Olmaz diyorsun;
Zannediyorsun ki yapmaz!
Oluyor ama
Ve yapıyor da çoğu zaman...
İnce bir gülümseme atarak gözbebeğine
Ve seni kucaklarken hem de
Sırtından kan damlıyor,
Bastığınız o beyaz mermere...

Sonra bir gece vakti...
Bir bardak çay ve sen,
Sırtından damlayan kanla
Bakıyorsun yıldızlara, aya...
Ve o an fark ediyorsun,
Gökyüzü bile temiz değil o kadar!
Ne ay varken güneş çıkar sahneye,
Ne güneş varken, ay baş gösterir tepende...

Neden diyorsun boyuna;
Her yaslandığın omuzda,
Her attığın adımda...
Ve yolun sonunda anlıyorsun ki;
Yalnız gelen bedenin,
Yalnız gidecek bu diyardan!
Sadece, bir elin parmakları kadar ki omuzda...

ZUHAL ERASLAN