6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
946
Okunma
ölüm çiçekleri acıyor yolumun kenarlarında
her gün doğumundan batımına dek
ansız kederli bir musıbet bu yalnızlık
hani sokakları sel basarya diz boyu
su ve balçık
ömrüm bir yalnızlığa boğuk
her köşeden bakan arzulu gözlere tamahkar değilidim
hiç bir vakit
öldüremem bu yalnızlığı derken
gökten bir yıldız düşü verdi
uzaktan otağıma
ömrümün ortasına
sıyah gözlerine dolaşan gözlerim
içinde kaybolur gıder evladiyelik
ecellik artık
sislerle cevrelenmiş ufuklarım
açılıyor ...
ne daglar ne tepeler çiğnedim
huzuru küçük buselerinde
bulur oldum
süslüyorum ömrümü seninle
olanca gayretimle
kara gülüm geceden daha siyahım
geçmişime inat
siliyorum o siyahlarımı
en kara gözlerine tutuşuyorum
Cevap Yaz