En büyük korkum
-Ölmek değil-
Ben falakayı çarmıhı
Elektriği iyi bilirim
Acıdan da değil korkum

Ayrılıklar da geçicidir
Gün olur gider
Ve döner yeniden
En büyük korkum bunlar değil
...
Bir gün
Bu kalem
Bu sayfalara
‘’Şiir bitti’’ gibi
Bir şeyler karalarsa
-Ve oda bir başka şiirse aslında-
Artık umut yok demektir
‘’Umut yok’’ demek
Her şeyin bitişidir
Ömrünü verdiğin davalar
Nasıl yerle bir olmuşsa
Ömrünü verdiğin sevdiklerin
Ömrünü
İnsanlığını
Kişiliğini
-Ruhunu hatta-
Peşkeş çekmişlerdir birilerine

Bozkırın ortasında
Kendini orman sanan
Bir meşe ağacı
-Aptal bir meşe ağacı-
Ne kadar dayanabilir yalnızlığa
Bir şair şiirsizliğe
Toprak susuzluğa
Ne kadar dayanabilir
...
Bir meşe ağacıyım
Bozkırın ortasında
Bir şairim
Şiir yazarım –Şiirse eğer-
Toprağım ben
Yağmur duası bilmem

Tanrıya şükür bitmedi her şey
Görecek güneşimiz
Soluyacak nefesimiz var henüz
Var söyleyecek türkülerimiz

Lakin
Her şey bitiyor
Bir sona koşuyor her şey
Top yekun
Bir çağlayanın başındayız
Aşağısı nasıldır
Nasıldır boşluğa asılı kalmak

İşte en büyük korkum
Bu deli akıştır
Bu durmayan akış
Bu kontrolsüz
Bu dolu dizgin
Bu serseri akış
...
Top yekun
Bir çağlayanın başındayız
Bir meşe ağacı
Bir şair
Bir avuç toprak

Anlatması zor duygular içindeyiz