Gün batımıdır beni benden alan taa uzaklara bir yere yüreğimi savurup atan..
hem huzuru veren hem de bi o kadar canımı yakan...
yalnızlığıma yalnızlık katan sebebli sebebsiz beni ağlatan
kalbimi ruhumu içten içe kavurup yakan...
kimselere anlatılamayan bir kısır döngü gibi
kendi içimde öylece dönüp duran
zavallı ruhum zavallı kalbim biraz daha dayan
kimbilir belki bir gün güneşin doğuşuyla
bizde doğarız hiç umulmayan bir an
hayat bu bize her gün ayrı ders veriyor
kimi zaman öğrendiklerimize bir şeyler katıyor
kimi zaman ’’çoğu zaman’’ malesef
olan aklımızı da alıp gidiyor
ne yapalım hayat bu işte yazan yazmış
silinmez kalemle değiştirilirmiş
derler ’’sözde inanmam’’ ...
çaresizlik sarmışsa ruhunu benliğini
kimseye anlatamıyorsan kendini
derdini hayatta hep vurgun yediğini
kimin umrundaki kızım en yakınların
farkedemiyorsa tanımıyorsa seni
böyle yabancılara anlatmaya
çalışırsın işte üstü kapalı hayat hikayeni
içindeki bitip tükenmez sevgi eksikliğini
ve gerçekten hiçbir zaman yürekten sevilmediğini
herkesin kendince bir çıkarı olmadan
seni sevmediğini...