Bir umutsuzluk vardı içimde,
Senin bir daha gelmeyeceğin umutsuzluğu,
Dünya’da var olabilme ihtimalinin yoksunluğu,
Ama sonra sen geldin…

Şimdi nasıl dururum ben, burada böyle?
Sen buradayken,
Bu kadar yakın, bu kadar uzakken…
Tam da yokluğunu bu kadar kabullenmişken.

Bu kadar benimsemişken sensizliği,
İçime sindirmişken.
Duygularıma öğretmişken,
Bu kadar susuz, bu kadar suskunken…

Yokluğuna alışmak kolaydı,
Ama varlığını ne yapacağım?
Nereye sığdıracağım?
Söz vermişti yüreğim bana; Sen gelmeyecektin...

Şimdi korkuyorum gelişinden,
Ellerimle kendi yüreğimi ellerine bırakmaktan korkuyorum,
Gözlerim varlığına inandı ya, ellerimi de inandırmasından korkuyorum,
Kalbimden korkuyorum…

Varlığının bırakacağı boşluktan korkuyorum,
Sen gidince; gözyaşlarım bile anlamsız olacak,
Düşecek yer bulamayacaklar,
Gözlerimden korkuyorum…

Aydınlığa alıştıktan sonra terk eden ışıktan korkuyorum,
Karşıma aniden çıkıp gözlerimi kör edecek karanlıktan korkuyorum…
Ben aslında her şeyden korkuyorum,
En çok da Senden…

OnAltı-Mayıs-İkiBinOnİki*12:00
Nevin Akbulut