Umut...
Kavrayıp yerinden kaldıramadığım
Yalçın bir taş gibi
Göz yaşlarımla kanımla canımla
Harcıyla ördüğüm yüreğimde
Taş duvar....
Yüzü soğuk, içi sert, dışı ürperten
Nakkaş gibi
Bugünüm garip!
Yarınım yoksul!
Bahardan yoksun!
Kör pranga! kilitli bileğimde
Eyy! aşk
Asi mavi gök yüzüme
Gel birazcık umut sun!

Adem YAZICI



HKAYE ALINTIDIR
Umut
Bir padişah, iki adamı ölüme mahkum etmiş.
Padişahın atını ne kadar sevdiğini bilen mahkumlardan bir tanesi, " Hayatını bağışlarsa bir yıl içinde ata uçmayı öğretebileceğini " söylemiş..
Kendini dünyadaki tek uçan ata binerken hayal eden Padişah bunu kabul etmiş..

Diğer mahkum inanmayan gözlerle arkadaşına bakmış ve :
..." Atların uçamadığını biliyorsun.. Nasıl olup da böyle delice bir fikirle çıkabildin ortaya ?..Yalnızca kaçınılmazı geciktiriyorsun o kadar.. "

" Pek değil.. " demiş birinci mahkum..
" Kendime dört özgürlük şansı veriyorum.. "

Birincisi : Sultan bu yıl ölebilir..
İkincisi : Ben ölebilirim..
Üçüncüsü : At ölebilir..
Dördüncüsü : " Belki ata uçmayı öğretebilirim... "

Umudunuzu hiç kaybetmeyin..