Yoksa içimde bir kıymeti… vallahi yazamam tek kelime.
Değil tek bir kelime virgül bir yerleştiremem nefeslerime.
Bir tutkunun kök saldığı aşksın…
Yeni bir sen daha doğsun yüreğimde, hadi sokul kelimelerime,
Kanıma akıyorsun, alyuvarlarım gelincik renginde…
Kalbimin duvarlarına çarpıyor sesin.
Aralanıyor pencereler, perdeleri şahlandıran rüzgârla hücrelerime doluyor nefesi.
Anne rahmine tutunan güçlü bir zigot gibi tutunuyorum virgüllerine.
Omzunda ağlayan küçük bir kız çocuğu…
Dünyayla kavga eden korkusuz adam gibi… ellerinden tutuyorum.
Sen, yüzleştiğim ayna, savaştığım yalnızlıkta yoldaşımsın.
Kaldırımlarında yürürken mağrur ve güvenli…
Bir anne kucağı gibi kaldırımların.
Bir ses geliyor Necip Fazıl’dan derin, naif, ağlamaklı…


‘‘Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.’’

Kaldırımlarında ağlamaklı bir çocuğum şiir.
Kaldırımlarında yalnız.
Biliyorum kaldırırsın kuru bir tohuma can verir gibi.
Biliyorum şiir… nefesim kesilir ama sen ölmezsin…