hayrettin TAYLAND



Aşkın sensiz durağı beni sensizlik çölünde bırakıyor
feryatların anı Leyla nın zılgtıları ve yokluğun
hataların tüm yılanları süregen bana
Nefesimin son anı nefsimin son bombası
Hani belki gelirsin diye.



ağlayan mecnun görüntüsünden daha alil halim
yokluğunu tümleyen acıların bıcağı beni benden kesiyor
kesif ve esrik yellerin esişinde nerde sen diyor
Gözlerini gözlerimle alacağım gözlüyorum seni
Artık durmalı zaman ve ben ve de sensizlik
yorgun sevdalar durulanmalı ve arınmalı yeni bene



Nalan ayrı gezer ruh ayrı ,ben sensiz hiçin hiçi gayrı
sevgin bittiği yerde başlar ölüm yılları
Tam sensiz ölümüm 30 .günü

Ne ar ar ne yaz ne yaz
ışıltısı söndürülmüş kelebek gibi seni arıyorum tam senden
Sonbaharini yasiyorum bütün dökülen yaprakların ve sensizliğin
Her dökülen yaprağa gözyaşlarımla seni yazıyorum
üregimde alizeler kopuyor benden ve senden
yaslar akiyor ruhumun ırmağından

bir leyli uçuyor sahilime sen sanıyor hemen bülbülü benim
her dökülen gözyaşına sen yağıyorsun vicdanım mağmalaşıyor
o suçlu sıcağın dayanılmazlığındayım
ve sen ki müthişliğimin çiçeğiyken böcük böcük koptum senden
sevgimiz bu son atomlu gelgeçlerde yoksulluğa şeytanlara şerh oldu
karaların en karasında karalandı bembeyaz sevdamız
gelinliğindeki o beyaz sevgi kadar haklısın sevgilim
o gözyaşların akışı kadar akıcısın haksızlığıma

bin şeytana yenik düşen aç gözlü bir arzu dervişiyim
içsel boşluğun hoşluğundaki nefsi devrimlerdi hepsi
sen beyaza beyazken ben karalanmıştım aralanmıştım
çıldırma mevsimi geçiren sol beynimin inindeydim
çok acıya boyanmış uçuk gidişin gitkalıyım
hep aynı repliğin son deminde hep aynı kalmaktı
kendi kendini yiyen vislina böcüğüydüm
yabancı ve zencefil uçarıların uçanı senden kaçanı değil