Belki en zoruydu gitmek bu sefer,
Halbuki çekip giden hep ben iken,
Hiç bu kadar zor söylenmemişti son sözler,
İçimde bir burukluk,silip atamıyorum seni kalbimden

Birbirini tanımayan iki yabancıyı oynardk bazen,
Bazen tanınmaz bir halde yaşardık...ayrı ayrı biz yokken,
Bir köşede sen ağlardın, bir köşede ben,
Oysa anlamadık ikimizde yaş geçerken,

Hep bir arayış içinde geçti seneler,
Göremedik gözümüzün önündeki mutluluğu,
Oysa ikimiz yanyanayken,
Aynı yastığa baş koyup uyurken,

Her sabah yersiz kavgalar,
Yüzümüzde sabahki burusukluk var,
Hep içimizde bir umutsuzluk,
Oysa kapıda beklerdi hep mutluluk,

Belki yoktu pembe panjurlu bir evimiz,
Ya da içinde yanan bir ateş olan şöminemiz,
Her sogukta bugulu camlar ardına yazardık ikimizde,
Sanki sonu bilirmiş gibi özledim diye..

Sonbahar rengine bürünürdü dudakların,
Soluk ve cansız,
İlk günden eser yok sanki herşey anlamsız,

Oysa başta hep gözlerdi dudaklarım,
Dudaklarında manalaşırdı dudaklarım,
Ve sen uyurdun baş ucumda,
Aynı yastıgın ben de bir kenarında,
Kokun odanın dört bir yanına dağılmış,
Yıldızlar sanki odamızın tavanında,
Şimdi düşünüyorum da mutluyduk biz aslında..