Hep mi karanlığa mahkum seninle?
Artık hiç aydınlanmayacak mı umutlarım?
Hayatın rengini çizdiğim şu günlerde,
Beni geleceğime küstürdün ya kutlarım.

Umutlar tükenmez bitmez sanmıştım,
Dostluğa, sevgiye hep inanmıştım,
Belki de bu yüzden kolay kanmıştım,
Bana çaresizliği tattırdın ya kutlarım.

Hep mi kötü bu dünya, bütün insanlar,
Sen onlardan farklı olsan ne çıkar
Bu öfken hem kendine hem başkasına zarar
Genç yaşımda beni çürüttün ya kutlarım.

Neydi bu kadar kötü, bencil yapan şey seni?
Bu kadar nasıl çektin iyilikten kendini?
Yazık olur dedim, tüketme bu sevgimi,
Kalbimi bin bir kere yıprattın ya kutlarım.

Hep haklı gördün, kendini inandırmışsın buna.
Ne desem ne söylesem kar etmiyor ki sana.
Bir gün olur belki geç, aklın gelir başına,
Varlığımı yok saydın, harcadın ya kutlarım.


Çok eski bir defterin arasından buldum bu şiirimi, 23.02.1996 tarihli. Şimdi bakıyorum da ne kadar çok hatası ne çok kusuru varmış. Ama orjinal kalsın diye düzeltme yapmadan yayınlıyorum.Affola...