../

Bir yandan tutunurum hayata son demlerimde,
Sımsıkı...
İnsanlar geçer gözlerimin önünden,
Cefa çeken, hor görülen, ezilen.
Yüreğimden bembeyaz güvercinler havalanır,
Barışa, kardeşliğe, eşitliğe doğru süzülen.

Bilirim,
Son günlerinde hayatımın,
Bir yandan toprağa çakılı gözlerim,
Beden toprak olmadan,
Çocukların hayalleriyle parıldayan,
Çocukların hayalleriyle süslü,
Ezenin, ezilenin olmadığı
Pırıl pırıl bir dünyadır özlemim...

Velhasıl yine de bilirim ki,
Bir ütopya şimdilik bu düşüncelerim.
Ama böylesi bir hayale sarıldıkça,
İnsan olduğumu hissederim.
Gündüze döner gecelerim...

Karanlığın sonsuza dek yenileceği,
Karnı tok, sırtı pek yağız çocukların,
Elele şarkılar, türküler söylediği,
Masmavi bir dünyayı düşlerim...

Umudum;
İlelebet kalacak bu mavilikte,
Bir hoş sada olarak kalmaması,
Gerçekleşmesi bu dileklerimin...

Heidenheim, 12. Mayıs 2012