Dün sevgiliyi gördüm,
Gözlerinde yaşlar vardı...
Dünyam yıkıldı o an,
Acılar beni sardı...
Keşke görmez olsaydım o halini,
Rabbim alsaydı canımı...
Dün bir daha anladım,
Büyük bir aşkla onu sevdiğimi...
Hep kendimi suçladım,
Affedemedim kendimi...
Onun bir damla gözyaşında dünyam yıkıldı,
Onsuz onla var olan hayatım,
Beni bir kez daha boğdu...
Oysa ona sevdamı anlatacaktım,
Onu asla kırmayacaktım,
Bir anlıkta olsa onla mutluluk bulacaktım...
Olmadı...
...ve ben pişman oldum...
Ben anlattım,
O konuyu kapattı,
Güzel gözlerine,
Gözyaşlarını kattı...
İlk defa nefret ettim kendimden,
Olmayacak sevgimden,
Utandım insanlığımdan,
Bıktım canımdan,
Canım tarifsiz yanıyordu,
Büyük bir alev beni sarıyordu...
O gidince dünyam anlamsız oldu,
Beynime ağlayan hali doldu...
Pişmanlıklar,
Gözyaşları,
Umutsuz aşklar,
Kara sevdalar...
Benim hayatımda hep vardı.
Sevgiliyi gözyaşlarına boğmak,
Benim için büyük ardı...
Ne sevgilinin son hali gözümden gidecek,
Ne de bu sevda beni terk edecek...
Ne artık ona sevdiğimi söyleyebileceğim,
Ne de o kalbimdeki aşkı bilecek...