Sana İstanbul’u sevmeyi öğreteceğim
konçerto senfonisini,
Yeşil Çamın sultanı, Türkan Şoray’ı anlatacağım
sana bu akşam "bütün meyhanelerini dolaştım
İstanbul’un" şarkısını dinleteceğim
giderilmez pişmanlıkları geri alacağım
kanlı gelincikler güzelliğiyle akşamın.


Sen, bitimsiz hüzzamla ıslanan buğulu billûr
hangi menevişli kaldırımların sesine, gözyaşı akıtıyorsun
tükendi sab-rü tahammülüm...adını sormuyorum artık
zulmetme bana, yüreğim can çekişiyor, izbe sokaklarımda
Marmara’dan çaldığın bulutları giymişsin
son pozların en güzelisin, İstanbul kokuyor üstün başın.

Ne zaman seni düşünsem,
uçurum olur yastığımın yarısı
sen, cennet bahçesindeki manolya ağacım
daha kaç kenti vuracaksın alnından
Küçüksu’da kollarında uçuşurken o şevkli aşkımız
(sandım ki: Boğaz’ın içinde bir fakir Orhan Veli’yim)
gözlerim nemli, bir şeylerin hasreti var içimde
anladım ki: taklit bir ressamın fırçasıymış öykümüz.

bilmem ki nasıl anlatsam; seni, İstanbul
yine gemiler geçiyor, Dolmabahçe’yi selamlayarak
telaşla Sirkeci iskelesine koşarken ayaklarım
zincirlenmiş bir mahkum gibiyim, açılamıyorum sana
Galata’yı suda boğmuşsun, yüksek kaldırım titriyor yelende
buldum en sonunda,
içinde çocukluğumun yüzdüğü, o Şemsi Paşa plajını
ama kimsecikler yoktu ortalıkta.
şimdilik hoşça kal, canımın içi İstanbul.


Bu şehrin sokaklarında devleşirken karanlık
nice acılar şekillendi içimde
şu Üsküdar’lı Beyhan’da olmasa,
başka neyin var ki seni özleyecek, İstanbul.


Nuri Dağdelen
Özdere-İzmir
3/5/2012