Gidiş, geliş, arayış; mısralarda yol alır
Hüzün, hasret, özleyiş, şairler de yük kalır.

Ellerime kelepçe gözlerime mil çekip
Beni kara zindana koyup da gidiyorsun
Yürüdüğün yolların izine mayın ekip
Zalimce gençliğime kıyıp da gidiyorsun

Mademki gidiyorsun kapıyı çekip de git
Has bahçemin bağrına zehrini ekip de git
Gönlümdeki tahtına hükmümü çakıp da git
Bu sevda libasını soyup da gidiyorsun

Sen gidince sanma ki gönlün huzura erer
Kâbus çöker döşüne umut defterin dürer
Bu sevda biter sanma muamma bir hal sürer
Bana dertleri bir bir sayıp da gidiyorsun

Toprak gibi kabarıp su gibi coşar idim
Senden gelen buyruğa şahlanır koşar idim
Seninle mutlu olur seninle yaşar idim
Ettiğin yeminlerden cayıp da gidiyorsun

Daha ne yapmam gerek kalbim kölen olmuşken
Seni sevmekle gönlüm neşe, huzur bulmuşken
Şu zavallı yüreğim aşkın ile dolmuşken
Adımı dilden dile yayıp da gidiyorsun

Sana meyil edeli sen yönümü şaşırdın
Dertlerim aktp, coştu bentlerimi taşırdın
Ne yaptım ki ey zalim, yedi düvel aşırdın
Sana meftun gözleri oyup da gidiyorsun

Kerem oldum kavruldum aşkından biçareyim
Yusuf’un zindanında gönüllerde yarayım
Ben mecnun, Leyla’sına çöllerde avare’yim
Şimdi sen Ferhat’ına kıyıp da gidiyorsun

Nuh Comba