dupduru bir hayat akıyordu gözlerıme
sarp dağların arkasındaydı sevınçlerim
çıplaklığına ürkmuştu halim tavrım bu şehrin
sessiz ve yalnız insanların arasına karışmış
kendı gölgemı arar olmuş benliğim
kişilik çatışmasında savrulmuş insanlarla dolu
kalabalık rolundeki caddeler, sokaklar
ne kadarda aldatıcı ve kimliksiz
hiç bu kadar yabancı
hiç bu kadar şaşırtıcı gelmemişti bu şehir
tanıdığım gözler,yüzler
birbirinin aynı kuru sözler
kimi suskun bakışlarda çaresizlik var
kimisinde günü geçirme telaşı
ve kimisinde yaşamın ağır bilekliğini takmış
bıkkın bedenler..
yaşamak öle yormuşki,öyle avcuna almışki hiçliği
sevgi hayal,sevgi gereksiz bir özne olmuş
hayat mucadelesınde askıda kalmış yüreklerde
bırakıp gidesim geliyor kendımı
bilindik bir dostumun sıcak temennılerınde
ya da yaşam kokan ekmek sırasında
otobüsü kaçırmış sinirli bir tebessümde
uykusundan uyanmış bir bebeğin mahmurluğunda
sevınçlerımı eşit olarak dağıtıp
bırakıp gitmek..[/kalin ]