(5 Ağustos-2009 Kadıköy)

Köyden eve geldim, duygular karma, karışık,
Uzaktan, yakından göremedim bir ışık.
Nasıl yaşar yâri yoksa bir âşık?
Hele bir de çorba yapan yoksa, bir kaşık.

Bir bulut olsam, tarlasına yağsam fakirin,
Badema desem ki, Allah kerim!
Belli midir ki ahiret teki yerim?
Takdirî ilahi neyse onu kabul ederim.

Hasretinle her dem yanar olsam da,
Her an seni hatıranla ansam da,
Yazık ki yarim son nefesini ben dalmışken verdi.
‘İşte geldim, işte gidiyorum, şen olasın Halep şehri’ derdi.

Doğmak mı zor, ölmek mi?
Aslında biri sevinç, biri gözyaşı,
Ölürken hiç sorulmuyor ki, insanın yaşı!
Son durak ise Tanrı emri, musalla taşı.


Ah Yusuf! bir ruh gibi, sağa, sola gidip, gelirsin,
İster misin, bir gün olup, aklın delirsin.!
Üzüntüler bitmeyip içim kemirsin,
Düşündün mü hiç? Hastalansan sonun ne olur?