çıplak dallara tünemiş serçe
kanadı kırık
uçamıyor

ay esmer bulutlarda çırpınıp
siyah tozunu silkeliyor

meçhul zamanları adımlıyorum
kırık düşler gözlerimden
avuçlarıma dökülürken
anılar içimde can veriyor

rüzgâr poyrazdan esiyor
sessizliğin ardından
kırlangıç fırtınası kopuyor
teşrin yağmurları
teşrik-i mesaisini yapıyor

sana dair bende kalan
yüzük parmağımdaki iz
ve dudaklarımdaki tuz
eriyip akıyor
yalnızlığın elleri buz
karanlık bakışlı kent ağlıyor

gölgene tutunup
ardına düşüyorum
sevda yollarından seller akıyor

bağ bozumuna teslim oluyor mevsim
kimsesiz ağaç son yaprağını döküyor
suyu çekiliyor
sessiz
tepkisiz
dalları budanıyor

puslu bir ömre
hazin bir şekilde veda ederken
bir zalimin elinde çıra oluyor

yanan yüreğin kokusu genizlere doluyor
külleri havaya savrulurken
akşamlar duman rengini giyiyor…




Saba35