avcılardan habersiz yaşar
anaç kanatların altında
kanatlarını kasarak güneşle oynar yüreği
ne fırtına tanır ne de boran
umarsız uçmaya çalışır
masum ve o kadar temiz ki
nereden bilecek aşk denen illeti...

ayrılma vakti gelmişti yuvadan,
son bir kez baktı annesine,
veda edercesine
açtı kanatlarını mavi gök yüzüne
güneşe doğru uçmak
bulutları yakalamak amacı
siyah beyaz renklerin asilliğinde
ulaşılmazlığın edasıyla süzülmekte
tüm ihtişamıyla göklere hakim kartal
yaşadığı ilk görüşte aşk
ufacık yüreği çıktı çıkacak
deli gibi kanatlarını çırpar
sevdiğine ulaşmak umuduyla
mucize diler yaratandan
gözlerinde hüzün bulutu
kartal da onu sever mi ki?

aşkın pençesinde can çekişirken
dileği gerçekleşir
sevdiği açmış kanatlarını
son sürat ona gelmekte
vuslat bir-iki kanat ötede şimdi
mutludur,
sevinçle çırpar kanatlarını
ve buluşurlar
serçe ilk darbesini yer kartaldan
neden?
kanadı kırılmıştı aldığı darbeden
şaşkındır düşerken
sevdiğinin pençelerinin arasında
yine mutludur akıbetini bilmeden
sanır ki sevdiği onu korur...

dağın zirvesinde yuvasına ulaşır
yavaşça bırakır
serçe aşk dolu gözlerle bakarken
sevdasını anlatma derdinde
kartalsa karnını doyuracak olmanın zevkinde
dinledikçe küçücük yürekten büyük aşkı
kendi heybetinden utanır sanki?
sevgisinin karşılıksız olduğunu anladığında
son kez seslenir...

serçe derki;

’ ey benim sevmeyi bilmeyen heybetli kartalım
ufacık yüreğimle sana kıyamam
beni öldürürsen günaha girmene dayanamam
sanma ki canım yanar,
senden gelen her darbeye eyvallah
sen ki benim sevdiğim,
canım,
her şeyim
elini kana bulayıp
vicdan azabı yaşamanı istemem
senden tek isteğim sakın beni unutma
bilir misin? serçeler ağlayınca ölür’