’’ Sus ! Acıtma daha fazla senin için çarpan kalbimi..
Bir kelime daha duymak istemiyorum.
Yalanlarını içinde tut !
Ağzında ıslansınlar..
Git ! Uzaklaş benden !
Bir kere daha görmek istemiyorum..
Gözlerindeki yabancıyı..
Bakışlarına yüklediğin yalancılığı..
Çık ! Açtım sonuna kadar kalbimin kapısını . .
Geri gelmemek üzere kapat o kapıyı !
Kapat dediysem de..
Çarpmadan... sessizce...
Bir kere daha çarpmasını istemiyorum..
Senin yüzünden..
Dur ! Son birşey istiyorum senden..
Unutmamanı...
Birgün karşılaştığımızda yabancıymışım gibi davranmamanı..
Gözlerine değerse gözlerim, bağışla..
Göz aşinalığı..
Duy ! Duymamazlıktan gelme sözlerimi..
Her zaman yaptığından vazgeç bir seferlik !
Çok mu şey istiyorum..
Hadi gidebilirsin !
Tutmayayım seni..
Gittiğini bekletme..
Kızmasın sana..
Mesut etsin sizi, yaradan..
Bit ! Kurtulayım ben de bu yaradan..
Yolun açık olsun..
Eksik kalsın el’vedan...’’

/AYKUT KARA/