Kanayan bir yaraydın kalbimde duruyordun,
Bu hâl-i perîşana, sebep sen değil miydin?
Uzatmış hançerini, zâlimce vuruyordun,
Bu feryâd-ı figâna, sebep sen değil miydin?

Sen değil miydin zaten, bırakıp beni giden?
Sen değil miydin zaten, vuslatı iptal eden?
Sen değil miydin zaten, kutsal aşkı katleden?
Gönlümdeki isyana, sebep sen değil miydin?

Göğsündeki kızıl gül, her mevsimde açardı,
Söylediğin her cümle, kanatlanıp uçardı,
Küçük bir gülümsemen, kalbe devâ saçardı,
Gül küstü gülistâna, sebep sen değil miydin?

Bilmediğim dillerde, bana soru sordular,
İfademi almadan, kanadımı kırdılar,
Şu yürek yangınına, kırk yıl zindan verdiler,
Çıktım “Yüce Divâna”, sebep sen değil miydin?

Saklandıkça kaderden, yanı başımda buldum,
Sarhoş kadehler gibi bir boşaldım, bir doldum,
En sonunda sen günah, bense günahkâr oldum,
Düştüm nâr-ı hicrâna, sebep sen değil miydin?

Bir damla yaş düşmedi, süzülüp yanağından,
Tek kelime çıkmadı, kilitli dudağından,
Sana sitemler olsun, ömrün son durağından,
Yenik düştüm zamana, sebep sen değil miydin?
Muzaffer KÖNDEL