Kalabalıgın ortasında bir ses...
Tam iste ’sen..sin’ dicekken
Yanıldıgımı fakederek yuzumde beliren curuk bir ifadeyle..
’belki..’ demistim icimden
Hani olurda belki...
Olmayacak dua’ya ’Amin’ demekmis benimkisi...
Bir an’da olsa duymus gibi sanmak sesini
öyle guzel bir his../ti ki..
Ardından gelen suskun bir belirti...
Bosver ben iyiyim simdi,
Zaten coktan bosvermissin belli...
Sana soz soylemeye hakkım yok sanki?
Cunku bilirim sen acı’ları ask ednirsin kendine,
Sıcak bir yuz degdirsende herkese;
Aynada gordugundedir soguklugun her neden ise?

Hep sus oldugun yerde!
Kimsenin sesi benzemesin seninkine,
Olurda dayanamam ’ozledim’ deyiveririm diye...
Benzemesin iste!

Yazı’Larım seni okur hece hece...
Nereye gitsem hep boyle.
Ask’ın dili tek’dir!
Degistiremessin istesende..
Umarım unuturum birgun seni.
Hadi unutamadım varsay;
Sebebsiz haykırıslarımın suskunlukları olursun bende!
Sen keyfine bak...

Ben ’iyiyim’ boyle.
En azından yalan’larınla avunmuyorum...
Her sozunu dogru sayıp kabul etmiyorum...
Hatırlamıyorum bile neyi sevdigini ?

Sahi sen kuru fasulyeyi severdin degil mi?
Hatta " yanında da sogan olucak!" derdin..

Nerden bileyim?
Bak unutmusum iste..
"Ne olursa olsun bir adamin kabinde biri olur’’mus’ ya hani
Sendeki bir’ler deste mi yoksa duzine mi?
Her neyse iste...
Ben ’iyiyim’ boyle...

Yinede cok sevmistim...
Olurda karsılasırsak birgun,
Bir daha bu kadar cok sevmeyecegim seni!